Άντε παιδιά τώρα που περάσαμε τα 50α γεννέθλια του Jordan ετοιμαστείτε για τα 55α και βάλτε τις βάσεις για τα πρώτα...ήντα. Τόνοι αγιογραφίας έκων άκων, ένας διαγκωνισμός αποθέωσης του Air. Είμαστε η χώρα του ζήτω ουδείς θα τολμήσει να προσεγγίσει τις επιδόσεις μας. Γράφει ο Τάσος Μαγουλάς.
Στο Contra.gr, το λέει και ο τίτλος μας, από την πρώτη ημέρα προσπαθούμε να ...κοντράρουμε τα ειωθότα, όχι Contra για την κόντρα, αλλά για να το ψάχνουμε λίγο περισσότερο.
Ούτε αιρετικοί, ούτε εριστικοί, αλλά λίγο παραπάνω... ευερέθιστοι για να παρουσιάζεται το όλον.
Απαραίτητη η εισαγωγή για να γλυτώσουμε εκείνους που νομίζουν ότι απλά προσπαθούμε να εμφανιζόμαστε διαφορετικοί. Αδιάφορο.
Ο Michael Jordan υπήρχε αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος αθλητής της εποχής του με πολύ καλές πιθανότητες να μην βρεθεί ποτέ αντάξιος του. Δεν επέβαλε ένα καινούργιο στυλ μπάσκετ, αυτό το είχε κάνει ο Magic, έβαλε όμως το στοιχείο του αθλητισμού στο σπορ και το πήγε σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Από τις ...κοιλιές του Greg Ehlo που υποτίθεται ήταν ο σκληρός του αντίπαλος στο Cleveland ή τον βαρυκόκκαλο συγχωρεμένο Dennis Johnson των Celtics, περάσαμε στους παίκτες του μπάσκετ οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν σπρίντερ ή άλτες του ύψους. Όπως δηλαδή ο Jordan στα 80ς απέναντι σε τύπους που το μοναδικό διάδρομο που γνώριζαν ήταν αυτός του σουπερμάρκετ.
Όπως κι αν προσεγγίζεις το φαινόμενο Jordan υπάρχει μία αναντίρρητη αλήθεια: είναι το κορυφαίο αθλητικό προϊόν της ιστορίας. Για χρόνια θα διδάσκεται στα πανεπιστήμιο ο τρόπος με τον οποίο απομονώθηκε η σχεδόν αψεγάδιαστη αθλητική του υπόσταση από την ανθρώπινη. Οι περιπτώσεις του Pistorius και του Armstrong, σίγουρα αρκετά διαφορετικές, αλλά καταλήγουν σε έναν συμπέρασμα, ότι οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τον Jordan πέτυχαν κάτι μοναδικό: Ο Air Jordan των έξι πρωταθλημάτων δεν είχε σχέση με τον Michael Jeffrey Jordan ο οποίος ενεπλάκη σε ιστορίες παράνομου στοιχηματισμού, το όνομά του συζητήθηκε για σχέσεις με την μαφία, εθισμό στον τζόγο. Οτιδήποτε ακραίο κι αν έκανε ο δεύτερος δεν θα ακουμπούσε τον πρώτο.
Ο Jordan υπήρξε μια προσωπικότητα που αμφισβητήθηκε έντονα εκτός παρκέ, ενώ ακούστηκαν και αρκετές φωνές για τα εντός του γηπέδου, ωστόσο στο τέλος η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Ο Jordan ήξερε να νικάει περισσότερο όμως ήθελε να ανταγωνίζεται. Σε όλα. «Ο γιος μου δεν έχει πρόβλημα με τον τζόγο. Το πρόβλημά του, είναι ότι νομίζει ότι πρέπει να ανταγωνίζεται σε όλα. Η αρρώστια του λέγεται ανταγωνισμός», έλεγε ο πατέρας του. Μέσα στο γήπεδο ήταν η ευχή του, με εξαίρεση τις απίστευτες προσβολές προς τους αντιπάλους, αλλά πάλι ας μην έκαναν το λάθος να βρεθούν απέναντί του.
Έξω από το γήπεδο, ήταν ο λόγος που κινδύνευσε η καριέρα του. Από το 1992 ξεκίνησε έρευνα, και με την βοήθεια του ΝΒΑ, καθώς ο Jordan εμφανιζόταν να έχει παίξει στοίχημα στους αγώνες Bulls με τους Knicks. Το 1993 δημοσιεύονταν, δειλά δειλά, ειδήσεις από διαφορετικές πήγες διάφοροι άνθρωποι να έχουν κερδίσει χρήματα από τον Jordan σε διάφορα παιχνίδια. Από το γκολφ μέχρι την ...κολτσίνα. Αργότερα ο ίδιος παραδέχθηκε ότι έχασε 165.000 δολάρια σε στοιχήματα το 1992 ενώ παρτενέρ του στο γκολφ, ο επιχειρηματίας Richard Equinas, αποκάλυψε σε βιβλίο πως κέρδισε το 1993 1.2 εκατομμύρια δολάρια από στοιχήματα με τον Air. Η ξαφνική αποχώρησή του το 1993 συνδέθηκε, χωρίς να ανοίξει η συζήτηση(εκτός των τειχών του πρωταθλήματος) ή να αποδειχθεί κάτι περισσότερο, με την συμμετοχή του Jordan σε παράνομα στοιχήματα. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και μετά από ενάμιση χρόνο επέστρεψε.
Στο βιβλίο «Money Players Days and Nights Inside the New NBA» αναφέρεται ότι ο εν λόγω επιχειρηματίας, κλήθηκε να καταθέσει στην επιτροπή του ΝΒΑ που ερευνούσε την σχέση του παίκτη με το παράνομο στοίχημα και αυτός δήλωσε πως είχε άκουσε τον Jordan να ρωτάει επανειλημμένα άγνωστο άνδρα για το όριο πόντων ενός αγώνα.
Κόντρα με την μαύρη κοινότητα
Ο Jordan υπήρξε είδωλο για όλο τον πλανήτη λόγω των όσων έκανε στο γήπεδο. Στις ΗΠΑ επικρίθηκε ιδιαίτερα από την μαύρη κοινότητα για την παντελή απουσία έστω κι ελάχιστα πολιτικού λόγου. Τον κατηγόρησαν ότι έπειθε τα παιδιά στα γκέτο να αγοράσουν παπούτσια αλλά ποτέ δεν δήλωσε κάτι για να τα στείλει στο ...σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Από την έντονη κριτική, υποχρεώθηκε να απαντήσει με τον γνωστό ...γηπεδικό του τρόπο: «γιατί πρέπει εγώ ή ο Μάτζικ, να μιλάμε για ότι γίνεται με τους νεαρούς μαύρους; Εμείς είμαστε οι μόνοι πλούσιοι μαύροι; Ζητήστε να μιλήσουν ο Έντι Μερφι, ο Αρσένιο Χολ, ο Μπιλ Κόσμπι».
Για τα περί πολιτικού λόγου, ο Jordan έδωσε το 1997 μία μνημειώδη απάντηση που αποκρυπτογραφεί την προσωπικότητά του: «γιατί να πρέπει να βοηθήσω έναν δημοκρατικό; Ξέρετε και οι ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν τα παπούτσια μου».
Το 1997 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τον Air. Η μαύρη κοινότητα βρισκόταν σε αναβρασμό, οι συμμορίες στρατολογούσαν τον ανθό των νέων ενώ ξεκίνησαν τα βέλη και από τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αιτία δόθηκε από την δημοσιοποίηση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας στα εργοστάσια της Μαλαισίας όπου 10χρονα παιδιά δούλευαν ως σκλάβοι για τα ρούχα της εταιρείας του. Ο Jordan υποχρεώθηκε στην πιο...πολιτική του θέση: «ακούω διάφορα για την συγκεκριμένη υπόθεση. Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να ταξιδέψω στην Ασία και να δω αν όντως επικρατούν συνθήκες απάνθρωπες. Αν ισχύει, θα μιλήσω με τους ανθρώπους της εταιρίας μου να επιληφθούν του θέματος». Ακόμα τον...περιμένουν.
Jordan rules
Πολύ ενδιαφέροντα ήταν και τα χρόνια του μέχρι το 1992 στο γήπεδο. Είναι μια από τις λίγες φορές στην ιστορία που αποτυπώθηκε σε βιβλίο η πολύ κακή συμπεριφορά ενός σταρ, το περίφημο και με πολύ προσπάθεια...ξεχασμένο «Jordan Rules». Το βιβλίο, εκδόθηκε το 1992, κατέγραφε την διαδρομή του Air προς το πρωτάθλημα.
Διαβάστε ορισμένες από τις ατάκες του Jordan είτε στον Τύπο είτε στα αποδυτήρια προς τους προπονητές:
«Βρίσκομαι στο γήπεδο με τέσσερις σκουπιδιάρηδες»,
«ο τύπος είναι ο μοναδικός πάουερ φόργουορντ, χωρίς...πάουερ. Ένα ριμπάουντ σε δύο αγώνες έχει ο Στέισι Κινγκ».
«Αν τολμήσεις να πασάρει στον Καρτράιτ, δεν ξαναπαίρνεις την μπαλα από εμένα», στον Πάξον.
«Πέντε χρόνια ακόμα και θα φύγω. Σημειώνω μια, μια τις ημέρες σαν φυλακισμένος. Αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά και την σιχάθηκα. Όπως την λίγκα και τους δημοσιογράφους».
«Με εμένα γενικό διευθυντή οι Bulls θα ήταν πολύ καλύτεροι». Πιθανώς αντί για τον ίδιο να διάλεγε τον...Bowie, όπως έκανε με τον Kwame Brown.
«Αν ήμουν εγώ ο προπονητής θα φρόντιζα να ξεχωρίσω τα δυνατά από τα αδύνατα σημεία μας. Όλοι ξέρετε ποιο είναι το δυνατό μας σημείο».
«Γιατί ποτέ στον αγώνα δεν μου δίνεις ένα καλό σκριν», στον Will Perdue και ακολούθησε μια πολύ δυνατή σφαλιάρα. Από τότε οι προπονήσεις των Bulls έκλεισαν για τον Τύπο.
Το βιβλίο γράφτηκε από πηγές εντός της ομάδας, με πιο πιθανή τον Phil Jackson, γι αυτό και δεν υπήρξαν μηνύσεις και διαψεύσεις παρά μόνο κάποιες σκόρπιες δηλώσεις. Ο Jordan παρουσιάζεται ως εγωπαθής, καταπιεστικός, άρρωστος με τα στατιστικά αλλά και παθιασμένος με την νίκη. Το ΝΒΑ όμως τον στήριξε όσο κανέναν άλλο αθλητή του στην σύγχρονη ιστορία.
Jordan pushed Russel
Ένας παίκτης που αποθεώθηκε για την δυνατή του άμυνα δεν αποβλήθηκε με έξι φάουλ από το 1992: «υπήρχε εντολή στα πολλά νταμπλ τιμ των Bulls, τα φάουλ να χρεώνονται σε οποιονδήποτε άλλο παίκτη εκτός του Jordan», είχε δηλώσει ανωνύμως διαιτητής, ενώ επωνύμως ο τέως ρέφερι Mike Mathis είχε μιλήσει για το επιθετικό φάουλ στο τελευταίο σουτ κόντρα στην Utah στον έκτο τελικό του 1998: «οι σχολιαστές μίλησαν για μια υπέροχη κίνηση. Η αλήθεια; Ένα ξεκάθαρο σπρώξιμο του Jordan στον Russel που έπρεπε να δοθεί άμεσα επιθετικό φάουλ». Για την ιστορία, ο Isiah Thomas, τρίτος σχολιαστής των τελικών, από το πρώτο ριπλέι «φώναζε» για επιθετικό φάουλ ενθυμούμενος την αντιπάθειά του προς τον Jordan από τότε που τον...έδερνε με τους Pistons.
Ξύλο και στο ...Hall of fame
Επειδή στα συμφέροντα ήταν τεράστια, ουδείς τολμούσε να μιλήσει στα μεγάλα ΜΜΕ των ΗΠΑ για τον Air όσο έπαιζε. Άπαντες ξεσπάθωσαν στον περίφημο λόγο του κατά την είσοδο στο hall of fame to 2009. «Αυτή δεν ήταν ομιλία του κορυφαίου όλων των εποχών αλλά το...I hate you προς τον προπονητή του στο λύκειο, τον προπονητή του στο πανεπιστήμιο, τον ιδιοκτήτη των Bulls, τον Isiah Thomas, τον George Gervin, τον Bryon Russel. Ακόμα και η ατάκα προς τα παιδιά του: «έχετε να κουβαλήσετε τεράστιο βάρος, δεν θα ήθελε να ήμουν στην θέση σας», ολοκλήρωσε την βραδιά που έμοιαζε περισσότερο με...τραμπούκο» έγραψε το Yahoo sports στο κεντρικό του σχόλιο.
Αυτά...
Δεν απομυθοποιούμε τίποτε, ούτε προσπαθούμε να μειώσουμε κανέναν. Είναι χρήσιμο όμως, να γνωρίζουμε όλες τις πλευρές του φεγγαριού, ίσως έτσι να εκτιμούμε περισσότερο την προσπάθεια να ξεπεραστούν οι ανθρώπινες αδυναμίες.
Στο τέλος της ημέρας, ο γράφων αδιαφορεί πλήρως για τα 50α γενέθλια του Jordan, όπως θα αδιαφορήσει για τα 50α γενέθλια του Kobe ή του Durant.
To ΝΒΑ στις ημέρες μας είναι τόσο όμορφο, ανταγωνιστικό, με διαφορετικούς σούπερ σταρ για κάθε γούστο που δεν χρειάζονται ούτε αγιογραφίες ούτε μνημόσυνα. Το ΝΒΑ θα βρίσκει τρόπο πάντα να είναι ελκυστικό κι ενδιαφέρον αυτή είναι η μαγεία του μέσα από την οποία αναδεικνύονται οι Chamberlain, οι Jabbar, οι Magic, οι Bird, οι Jordan, οι Barkley,οι Hakeem, οι Shaq, οι Kobe,οι Lebron, οι Durant και όλοι όσοι θα έρθουν τα επόμενα χρόνια. Καθένας μοναδικός στην εποχή του.
Πηγή: contra.gr
Στο Contra.gr, το λέει και ο τίτλος μας, από την πρώτη ημέρα προσπαθούμε να ...κοντράρουμε τα ειωθότα, όχι Contra για την κόντρα, αλλά για να το ψάχνουμε λίγο περισσότερο.
Ούτε αιρετικοί, ούτε εριστικοί, αλλά λίγο παραπάνω... ευερέθιστοι για να παρουσιάζεται το όλον.
Απαραίτητη η εισαγωγή για να γλυτώσουμε εκείνους που νομίζουν ότι απλά προσπαθούμε να εμφανιζόμαστε διαφορετικοί. Αδιάφορο.
Ο Michael Jordan υπήρχε αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος αθλητής της εποχής του με πολύ καλές πιθανότητες να μην βρεθεί ποτέ αντάξιος του. Δεν επέβαλε ένα καινούργιο στυλ μπάσκετ, αυτό το είχε κάνει ο Magic, έβαλε όμως το στοιχείο του αθλητισμού στο σπορ και το πήγε σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Από τις ...κοιλιές του Greg Ehlo που υποτίθεται ήταν ο σκληρός του αντίπαλος στο Cleveland ή τον βαρυκόκκαλο συγχωρεμένο Dennis Johnson των Celtics, περάσαμε στους παίκτες του μπάσκετ οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν σπρίντερ ή άλτες του ύψους. Όπως δηλαδή ο Jordan στα 80ς απέναντι σε τύπους που το μοναδικό διάδρομο που γνώριζαν ήταν αυτός του σουπερμάρκετ.
Όπως κι αν προσεγγίζεις το φαινόμενο Jordan υπάρχει μία αναντίρρητη αλήθεια: είναι το κορυφαίο αθλητικό προϊόν της ιστορίας. Για χρόνια θα διδάσκεται στα πανεπιστήμιο ο τρόπος με τον οποίο απομονώθηκε η σχεδόν αψεγάδιαστη αθλητική του υπόσταση από την ανθρώπινη. Οι περιπτώσεις του Pistorius και του Armstrong, σίγουρα αρκετά διαφορετικές, αλλά καταλήγουν σε έναν συμπέρασμα, ότι οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τον Jordan πέτυχαν κάτι μοναδικό: Ο Air Jordan των έξι πρωταθλημάτων δεν είχε σχέση με τον Michael Jeffrey Jordan ο οποίος ενεπλάκη σε ιστορίες παράνομου στοιχηματισμού, το όνομά του συζητήθηκε για σχέσεις με την μαφία, εθισμό στον τζόγο. Οτιδήποτε ακραίο κι αν έκανε ο δεύτερος δεν θα ακουμπούσε τον πρώτο.
Ο Jordan υπήρξε μια προσωπικότητα που αμφισβητήθηκε έντονα εκτός παρκέ, ενώ ακούστηκαν και αρκετές φωνές για τα εντός του γηπέδου, ωστόσο στο τέλος η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Ο Jordan ήξερε να νικάει περισσότερο όμως ήθελε να ανταγωνίζεται. Σε όλα. «Ο γιος μου δεν έχει πρόβλημα με τον τζόγο. Το πρόβλημά του, είναι ότι νομίζει ότι πρέπει να ανταγωνίζεται σε όλα. Η αρρώστια του λέγεται ανταγωνισμός», έλεγε ο πατέρας του. Μέσα στο γήπεδο ήταν η ευχή του, με εξαίρεση τις απίστευτες προσβολές προς τους αντιπάλους, αλλά πάλι ας μην έκαναν το λάθος να βρεθούν απέναντί του.
Έξω από το γήπεδο, ήταν ο λόγος που κινδύνευσε η καριέρα του. Από το 1992 ξεκίνησε έρευνα, και με την βοήθεια του ΝΒΑ, καθώς ο Jordan εμφανιζόταν να έχει παίξει στοίχημα στους αγώνες Bulls με τους Knicks. Το 1993 δημοσιεύονταν, δειλά δειλά, ειδήσεις από διαφορετικές πήγες διάφοροι άνθρωποι να έχουν κερδίσει χρήματα από τον Jordan σε διάφορα παιχνίδια. Από το γκολφ μέχρι την ...κολτσίνα. Αργότερα ο ίδιος παραδέχθηκε ότι έχασε 165.000 δολάρια σε στοιχήματα το 1992 ενώ παρτενέρ του στο γκολφ, ο επιχειρηματίας Richard Equinas, αποκάλυψε σε βιβλίο πως κέρδισε το 1993 1.2 εκατομμύρια δολάρια από στοιχήματα με τον Air. Η ξαφνική αποχώρησή του το 1993 συνδέθηκε, χωρίς να ανοίξει η συζήτηση(εκτός των τειχών του πρωταθλήματος) ή να αποδειχθεί κάτι περισσότερο, με την συμμετοχή του Jordan σε παράνομα στοιχήματα. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και μετά από ενάμιση χρόνο επέστρεψε.
Στο βιβλίο «Money Players Days and Nights Inside the New NBA» αναφέρεται ότι ο εν λόγω επιχειρηματίας, κλήθηκε να καταθέσει στην επιτροπή του ΝΒΑ που ερευνούσε την σχέση του παίκτη με το παράνομο στοίχημα και αυτός δήλωσε πως είχε άκουσε τον Jordan να ρωτάει επανειλημμένα άγνωστο άνδρα για το όριο πόντων ενός αγώνα.
Κόντρα με την μαύρη κοινότητα
Ο Jordan υπήρξε είδωλο για όλο τον πλανήτη λόγω των όσων έκανε στο γήπεδο. Στις ΗΠΑ επικρίθηκε ιδιαίτερα από την μαύρη κοινότητα για την παντελή απουσία έστω κι ελάχιστα πολιτικού λόγου. Τον κατηγόρησαν ότι έπειθε τα παιδιά στα γκέτο να αγοράσουν παπούτσια αλλά ποτέ δεν δήλωσε κάτι για να τα στείλει στο ...σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Από την έντονη κριτική, υποχρεώθηκε να απαντήσει με τον γνωστό ...γηπεδικό του τρόπο: «γιατί πρέπει εγώ ή ο Μάτζικ, να μιλάμε για ότι γίνεται με τους νεαρούς μαύρους; Εμείς είμαστε οι μόνοι πλούσιοι μαύροι; Ζητήστε να μιλήσουν ο Έντι Μερφι, ο Αρσένιο Χολ, ο Μπιλ Κόσμπι».
Για τα περί πολιτικού λόγου, ο Jordan έδωσε το 1997 μία μνημειώδη απάντηση που αποκρυπτογραφεί την προσωπικότητά του: «γιατί να πρέπει να βοηθήσω έναν δημοκρατικό; Ξέρετε και οι ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν τα παπούτσια μου».
Το 1997 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τον Air. Η μαύρη κοινότητα βρισκόταν σε αναβρασμό, οι συμμορίες στρατολογούσαν τον ανθό των νέων ενώ ξεκίνησαν τα βέλη και από τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αιτία δόθηκε από την δημοσιοποίηση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας στα εργοστάσια της Μαλαισίας όπου 10χρονα παιδιά δούλευαν ως σκλάβοι για τα ρούχα της εταιρείας του. Ο Jordan υποχρεώθηκε στην πιο...πολιτική του θέση: «ακούω διάφορα για την συγκεκριμένη υπόθεση. Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να ταξιδέψω στην Ασία και να δω αν όντως επικρατούν συνθήκες απάνθρωπες. Αν ισχύει, θα μιλήσω με τους ανθρώπους της εταιρίας μου να επιληφθούν του θέματος». Ακόμα τον...περιμένουν.
Jordan rules
Πολύ ενδιαφέροντα ήταν και τα χρόνια του μέχρι το 1992 στο γήπεδο. Είναι μια από τις λίγες φορές στην ιστορία που αποτυπώθηκε σε βιβλίο η πολύ κακή συμπεριφορά ενός σταρ, το περίφημο και με πολύ προσπάθεια...ξεχασμένο «Jordan Rules». Το βιβλίο, εκδόθηκε το 1992, κατέγραφε την διαδρομή του Air προς το πρωτάθλημα.
Διαβάστε ορισμένες από τις ατάκες του Jordan είτε στον Τύπο είτε στα αποδυτήρια προς τους προπονητές:
«Βρίσκομαι στο γήπεδο με τέσσερις σκουπιδιάρηδες»,
«ο τύπος είναι ο μοναδικός πάουερ φόργουορντ, χωρίς...πάουερ. Ένα ριμπάουντ σε δύο αγώνες έχει ο Στέισι Κινγκ».
«Αν τολμήσεις να πασάρει στον Καρτράιτ, δεν ξαναπαίρνεις την μπαλα από εμένα», στον Πάξον.
«Πέντε χρόνια ακόμα και θα φύγω. Σημειώνω μια, μια τις ημέρες σαν φυλακισμένος. Αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά και την σιχάθηκα. Όπως την λίγκα και τους δημοσιογράφους».
«Με εμένα γενικό διευθυντή οι Bulls θα ήταν πολύ καλύτεροι». Πιθανώς αντί για τον ίδιο να διάλεγε τον...Bowie, όπως έκανε με τον Kwame Brown.
«Αν ήμουν εγώ ο προπονητής θα φρόντιζα να ξεχωρίσω τα δυνατά από τα αδύνατα σημεία μας. Όλοι ξέρετε ποιο είναι το δυνατό μας σημείο».
«Γιατί ποτέ στον αγώνα δεν μου δίνεις ένα καλό σκριν», στον Will Perdue και ακολούθησε μια πολύ δυνατή σφαλιάρα. Από τότε οι προπονήσεις των Bulls έκλεισαν για τον Τύπο.
Το βιβλίο γράφτηκε από πηγές εντός της ομάδας, με πιο πιθανή τον Phil Jackson, γι αυτό και δεν υπήρξαν μηνύσεις και διαψεύσεις παρά μόνο κάποιες σκόρπιες δηλώσεις. Ο Jordan παρουσιάζεται ως εγωπαθής, καταπιεστικός, άρρωστος με τα στατιστικά αλλά και παθιασμένος με την νίκη. Το ΝΒΑ όμως τον στήριξε όσο κανέναν άλλο αθλητή του στην σύγχρονη ιστορία.
Jordan pushed Russel
Ένας παίκτης που αποθεώθηκε για την δυνατή του άμυνα δεν αποβλήθηκε με έξι φάουλ από το 1992: «υπήρχε εντολή στα πολλά νταμπλ τιμ των Bulls, τα φάουλ να χρεώνονται σε οποιονδήποτε άλλο παίκτη εκτός του Jordan», είχε δηλώσει ανωνύμως διαιτητής, ενώ επωνύμως ο τέως ρέφερι Mike Mathis είχε μιλήσει για το επιθετικό φάουλ στο τελευταίο σουτ κόντρα στην Utah στον έκτο τελικό του 1998: «οι σχολιαστές μίλησαν για μια υπέροχη κίνηση. Η αλήθεια; Ένα ξεκάθαρο σπρώξιμο του Jordan στον Russel που έπρεπε να δοθεί άμεσα επιθετικό φάουλ». Για την ιστορία, ο Isiah Thomas, τρίτος σχολιαστής των τελικών, από το πρώτο ριπλέι «φώναζε» για επιθετικό φάουλ ενθυμούμενος την αντιπάθειά του προς τον Jordan από τότε που τον...έδερνε με τους Pistons.
Ξύλο και στο ...Hall of fame
Επειδή στα συμφέροντα ήταν τεράστια, ουδείς τολμούσε να μιλήσει στα μεγάλα ΜΜΕ των ΗΠΑ για τον Air όσο έπαιζε. Άπαντες ξεσπάθωσαν στον περίφημο λόγο του κατά την είσοδο στο hall of fame to 2009. «Αυτή δεν ήταν ομιλία του κορυφαίου όλων των εποχών αλλά το...I hate you προς τον προπονητή του στο λύκειο, τον προπονητή του στο πανεπιστήμιο, τον ιδιοκτήτη των Bulls, τον Isiah Thomas, τον George Gervin, τον Bryon Russel. Ακόμα και η ατάκα προς τα παιδιά του: «έχετε να κουβαλήσετε τεράστιο βάρος, δεν θα ήθελε να ήμουν στην θέση σας», ολοκλήρωσε την βραδιά που έμοιαζε περισσότερο με...τραμπούκο» έγραψε το Yahoo sports στο κεντρικό του σχόλιο.
Αυτά...
Δεν απομυθοποιούμε τίποτε, ούτε προσπαθούμε να μειώσουμε κανέναν. Είναι χρήσιμο όμως, να γνωρίζουμε όλες τις πλευρές του φεγγαριού, ίσως έτσι να εκτιμούμε περισσότερο την προσπάθεια να ξεπεραστούν οι ανθρώπινες αδυναμίες.
Στο τέλος της ημέρας, ο γράφων αδιαφορεί πλήρως για τα 50α γενέθλια του Jordan, όπως θα αδιαφορήσει για τα 50α γενέθλια του Kobe ή του Durant.
To ΝΒΑ στις ημέρες μας είναι τόσο όμορφο, ανταγωνιστικό, με διαφορετικούς σούπερ σταρ για κάθε γούστο που δεν χρειάζονται ούτε αγιογραφίες ούτε μνημόσυνα. Το ΝΒΑ θα βρίσκει τρόπο πάντα να είναι ελκυστικό κι ενδιαφέρον αυτή είναι η μαγεία του μέσα από την οποία αναδεικνύονται οι Chamberlain, οι Jabbar, οι Magic, οι Bird, οι Jordan, οι Barkley,οι Hakeem, οι Shaq, οι Kobe,οι Lebron, οι Durant και όλοι όσοι θα έρθουν τα επόμενα χρόνια. Καθένας μοναδικός στην εποχή του.
Πηγή: contra.gr
.jpg)
